خـ و شَـ م نِـ مـ ـی آ یـ د !!
از این همه اختلاط زن و مرد در فضای جامعه خـ و شَـ م نِـ مـ ـی آ یـ د !!
از این همه تلفن های کاری، گفت و شنود های به اصطلاح ضروری،قرار و مدار های اداری خـ و شَـ م نِـ مـ ـی آ یـ د !!
از جلسه بازی های پی در پی که قرار است موضوعات کاری(!) را بررسی کند خـ و شَـ م نِـ مـ ـی آ یـ د !!
از ایمیل های اضطراری و غیر اضطراری، خـ و شَـ م نِـ مـ ـی آ یـ د !!
از مشورت های بی مورد و مشکوک مَرد ها از زَن ها و یا برعکس، خـ و شَـ م نِـ مـ ـی آ یـ د !!
از مهربانی های بی مورد و دلسوزی های نسبت به جنس مخالف ، خـ و شَـ م نِـ مـ ـی آ یـ د !!
از ارتباطات درسی(!) و هم گروهی ها و جزوه گرفتن های دانشجویان دختر و پسر همکلاسی، خـ و شَـ م نِـ مـ ـی آ یـ د !!
از تلفن های احوال پرسی و مهمانی ها و رفت و آمدهای خارج از حریم و شوخی های بی مورد فامیلی بین نامحرمان، خـ و شَـ م نِـ مـ ـی آ یـ د !!
از کامنت های خارج از حریم با لحن های صمیمانه و یا همراه با شوخی وبلاگ نویس های نامَحرَم، خـ و شَـ م نِـ مـ ـی آ یـ د !!

اصلا تو بگو : من مُتِحجّر شده ام!
از رُشد و پیشرفت جامعه(!) سَر دَر نمی آورم، به دینداری نیروهای مومن و مذهبی(!) اداره جات و شرکت های خصوصی و دولتی و پایگاه های مختلف فرهنگی-مذهبی کافَر شده ام!
اصلا تو بگو : من از قرن 20 هجری شمسی اشتباهاً به عصر اطلاعات و ارتباطات سازنده و موثر(!) آوَرده شُده ام!
سَر از ضرورت این همه ارتباط ریز و درشت تلفنی، حضوری، ایمیلی، وبلاگی، پیامکی و ... در نمی آورم!
کمی سوادم نَم کشیده است...
عقلم کار نمی کند!
دینداری ام به افراط و تفریط رفته است...
باشد، همه را قبول می کنم، اما فقط یک چیز!
فِطرَتم و تَهِ دلم هنوز هم که هنوز است نَفَس می کشد!
فطرت را که نمی شود به این راحتی کُشت!
چه کنم؟! دِلم هنوز به این ارتباط های ضروری(!) بَدگُمان است...

تو هرچه بگویی باز هم خواهم گفت:
من دیگر، از ارتباط بی حد و حساب با جنس مخالف اعم از ارتباط  کاری-درسی-دینی-اعتقادی-مسنجری-ایمیلی-ضروری-مشورتی-وبلاگی-فامیلی-دلسوزی و... خـ و شَـ م نِـ مـ ـی آ یـ د !!


_^ چقدر دوران بچگی، بوی پاکی می داد...

به نماز ایستاده ام. کنارم می ایستد و نگاهم می کند. می خواهد دقیقا مثل من رفتار کند. داخل سجاده 2 مهر و 2 جانماز است. یک مهر بر میدارم و میگویم: خب این مهر من است.
همان لحظه او هم آن یکی مهر و یک جانماز را بر می دارد  و می گوید: خب این مهر من است. کمکش می کنم تا جانماز را پهن کند و مهرش را داخلش قرار دهد. و می گویم: آفرین پسر خوب! همین جا کنار من وایسا نماز بخون. کنارم می ایستد. هنگامی که می بیند من روی سجاده ایستاده ام، میگوید: من هم اینجا میام. و جانمازش را برمیدارد می گذارد گوشه ی سجاده ای که من ایستاده ام در آن به نماز.
هر لحظه نگاهش به سمت من است. میگویم: حالا با هم نماز بخونیم. و تکبیر می گویم. مانند من می ایستد کنارم به نماز. نمازی که من نمازش نمیدانم، اما به زعم خودش نماز تمام عیاری است. رکوع که می روم با نگاه به من سعی می کند مثلش را انجام دهد. سجده که می روم به سمت مهر میرود اما کاملا روی مهر دراز کش می خوابد.
یک رکعت را با من و با تمام سعی اش شبیه من نماز می خواند. رکعت دوم زنگ آیفون به صدا در می آید.
میان حمد و سوره ام که می گوید: کی بود در زد؟ و با شتاب و سرعت خاصی به سمت در می دود.
در که باز می شود و مهمان را می بیند، دیگر یادش رفته است که نمازی می خوانده است و جانمازی پهن بوده است...

خدایا! من هم گاهی فکر می کنم که بنده ی تمام عیاری ام! و چیزی کم ندارم!! ...
خدایا! من هم گاهی با صدای دری، با حرف بی موقعی، با خبری ، با اتفاقی، با آمدن کسی به زندگیم، با هیجان کنترل نشده ای ، با... یادم میرود خدایی بوده است و پرستشی مقرر گردیده است و سجاده ی بندگی ای پهن بوده است...
خدایا! من از این بچه ضعیف ترم چرا که او عقلش به این نمی رسد که در سجاده ی نمازش بایستد با وجود صدای در، و فراموشش می کند؛ اما من! من عقلم می رسد که سجاده ی بندگی برای من پهن شده است و نباید از دایره اش خارج شوم، و خارج می شوم و فراموشش می کنم...
خدایا! من ضعیفم، حقیرم ، مسکینم ، بی پناهم ، بی کسم ،بی یاورم،  ناچیزم ، پر کاهی در میان طوفان های حوادث دنیایم، دستم را بگیر ... قبل از آنکه امتحان هایت بر شانه هایم سنگینی کند و از پا درم آورد ...
خدایا! مرا جز به اندازه ی طاقتم نیازمای... شاید پاهایم یارای صبر و استقامت در برابر حوادث و گناه ها و لغزش ها و غفلت ها را نداشته باشد ...
خدایا! دستم را به سوی تو دراز کرده ام.... ردم مکن که جز تو یاری گری ندارم ...

اِلهی وَ ربّی مَن لِی غَیرُک ...

پیوست : التماس دعای خیر

در همین رابطه بخوانید