بسم الله الرحمن الرحیم

و من کوچ می کنم ؛

و در آسمان پر می گیرم ...

و ردی از خاطرات ، از زندگی مان ، از شادی ها و غم ها و خوبی ها و نگرانی ها و... را بر آسمان بالای سرم باقی می گذارم.

من می نویسم ، پس هستم...

آمده ام تا سکوی پروازم را اینجا بنا نهم. سکوی قبلی ام شده بود مانع پریدنم! پروازم را شکسته بود.و بالهایم اوج نمی گرفت...

آمده ام تا بالی برآورم برای پرواز... بالی برای رسیدن. بالی برای اوج گرفتن در آسمان خدا.

باشد که اینجا کسی بالهایم را نبندد. باشد؟؟!

 نام بلاگفایی ام  از وبلاگم پرید... کوچ کرد به خانه جدید در پارسی بلاگ. تا شاید اینجا، زیر باران ، بتوانم آزاده تر بنویسم.

چند روزی نیستم...می رم سفر. اگه خدا خواست و برگشتم بازم میام می نویسم
 دعامون کنید! دعامون کنید خیلی.......
[گل]

و من هم اکنون آغاز می کنم! به امید خدای مهربانم.

صفایی ندارد ارسطو شدن   ...   خوشا پر کشیدن پرستو شدن   ...

سلام به همه ی دوستان!

اینجا وبلاگ جدید منه! خوش اومدید. امیدوارم اینجا هم به همگی خوش بگذره. تمام تلاشم رو کردم تا محیطی زیبا و جذاب رو برای شما فراهم کنم.

و اما برم سر اصل مطلب:

 از این به بعد در این وبلاگ شاهد 2 نوع نوشته خواهید بود:

1- پست های عمومی (بدون رمز)

2- پست های رمز دار

قسمت دوم به چند زیر مجموعه تقسیم خواهد شد: (انواع رمز ها)

الف- رمز خاطرات ازدواجمان

ب - رمز عموم دوستان که می شناسمشان

ج - رمز مخصوص کسانی که خارج از دنیای مجازی با آنها در ارتباطم

د - رمز های خصوصی مخصوص همسر مهربانم 

ه - رمز مخصوص خانمهای محترمه و مکرمه   

و - رمز ویژه که به عده ی معدودی تعلق می گیرد. (لطفا در این مورد سوال نفرمایید چون مواردش هم خصوصی است)

ز - رمز ویژه متاهلین          

نگران نباشید که چه جوری این رمز ها رو حفظ کنید. چون هر رمز شرایط ویژه ای داره ، بعید می دونم عموم بازدید کنندگان بیشتر از 2-3 تا رمز دریافت کنن. اگر دوست داشتن  همونا رو هم می تونیم ندیم بهشون! گرچه به طور معمول اکثرا در این وبلاگ از رمز ب - استفاده می شود.

____تو فکر عوض کردن عنوان وبلاگم...نمی دونم ربطش بدم به باران یا کلا یه چیز متفاوت؟!

ما به مردها گفتیم: می خواهیم مثل شما باشیم. مردها گفتند: حالا که این قدر اصرار می کنید، قبول! و ما نفهمیدیم چه شد که مردها ناگهان انقدر مهربان شدند. وقتی به خود آمدیم، عین آنها شده بودیم. کیف چرمی یا سامسونت داشتیم و اوراقی که باید به اش رسیدگی می کردیم و دسته چک و حساب کتاب هایی که مهم بودند.. با رئیس دعوایمان می شد و اخم و تَخم اش را می آوردیم خانه سر بچه ها خالی می کردیم. ماشین ما هم خراب می شد، قسط وام های ما هم دیر می شد.. دیگر با هم مو نمی زدیم. آن ها به وعده شان عمل کرده بودند و به ما خوشبختی های بی پایان یک مرد را بخشیده بودند. همه ی کارهایمان مثل آنها شده بود فقط ، نه! خدای من! سلاح نفیس اجدادی که نسل به نسل به ما رسیده بود، در جیب هایمان نبود. شمشیر دسته طلا؟ تپانچه ی ماشه نقره ای؟ چاقوی غلاف فلزی؟ نه! ما پنبه ای که با آن سر مردها را می بریدیم، گم کرده بودیم. همان ارثیه ای که هر مادری به دخترش می داد و خیالش جمع بود تا این هست، سر مردش سوار است. آن گلوله ی الیافی لطیفی که قدیمی ها به اش می گفتند عشق ، یک جایی توی راه از دستمان افتاده بود. یا اگر به تئوری توطئه معتقد باشیم، مردها با سیاست درهای باز، نابودش کرده بودند. حالا ما و مردها روبه روی هم بودیم. در دوئلی ناجوانمردانه. و مهارتی که با آن مردهای تنومند را به زانو در می آوردیم، در عضله های روحمان جاری نبود. سال ها بود حسودی شان می شد.سال ها بود حسودی شان می شد. چشم نداشتند ببینند فقط ما می توانیم با ذوقی کودکانه به چیزهای کوچک عشق بورزیم. فقط و فقط ما بودیم که بلد بودیم در معامله ای که پایاپای نبود، شرکت کنیم. می توانستیم بدهیم و نگیریم. ببخشیم و از خودِ بخشیدن کیف کنیم.

بی حساب و کتاب دوست بداریم. در هستی، عناصر ریزی بودند که مردها با چشم مسلح هم نمی دیدند و ما می دیدیم. زنانگی فقط مهارت آراستن و فریفتن نبود و آن قدیم ها بعضی از ما این را می دانستیم.

مادربزرگ من زیباییِ زن بودن را می دانست. وقتی زنی از شوهرش از بی ملاحظگی ها و درشتی های شوهرش شکایت داشت و هق هق گریه می کرد، مادر بزرگ خیلی آرام می گفت: مرد است دیگر، از مرد بودن مثل عیبی حرف می زد که قابل برطرف شدن نیست. مادربزرگ می دانست مردها از بخشی از حقایق هستی محروم اند. لمس لطافت در جهان، در انحصار جنس دوم است و ذات جهان لطیف است.

مادربزرگ می گفت کار زن ها با خدا آسونه. مردها از راه سخت باید بروند. راه میان بُری بود که زن ها آدرسش را داشتند و یک راست می رفتند نزدیک خدا. شاید این آدرس را هم همراه سلاح قدیمی مان گم کردیم.

به هر حال، ما الان اینجاییم و داریم از خوشبختی خفه می شویم. رئیس شرکت به مان بُن فروشگاه سپه داده و ما خیلی احساس شخصیت می کنیم. ده تا نایلون پر از روغن و شامپو و وایتکس و شیشه شور و کنسرو و رب و ماکارونی خریده ایم و داریم به زحمت نایلون ها را می بریم و با بقیة همکارهای شرکت که آن ها هم بن داشته اند و خوشبختی، داریم غیبت رئیس کارگزینی را می کنیم و ادای منشی قسمت بایگانی را درمی آوریم و بلندبلند می خندیم و بارهایمان را می کشیم سمت خانه.

چقدر مادربزرگ بدبخت بود که در آن خانه می شُست و می پُخت. حیف که زنده نماند ببیند ما به چه آزادی شیرینی دست یافتیم. ما چقدر رشد کردیم.

افتخارآمیز است که ما الان، هم راننده اتوبوس هستیم هم ترشی می اندازیم. مهندس معدن هستیم و مربای انجیرمان هم حرف ندارد. هورا! ما هر روز تواناتر می شویم.

مردها مهارت جمع بستن ما را خیلی تجلیل می کنند. ما می توانیم همه کار را با همه کار انجام دهیم. وقتی مردها به زحمت بلدند تعادل خودشان را ایستاده توی اتوبوس حفظ کنند، ما با یک دست، دست بچه را می گیریم با دست دیگر خریدها را، گوشی موبایل بین گردن و شانه، کارهای اداره را راست و ریس می کنیم. افتخارآمیز است.

دستاورد بزرگی است این که مثل هم شده ایم. فقط معلوم نیست به چه دلیل گنگی، یکی مان شب توی رختخواب مثل کنده ای چوب راحت می خوابد و آن یکی مدام غلت می زند، چون دست و پاهایش درد می کنند. چون صورت اشک آلود بچه ای می آید پیش چشمش. بچه تا ساعت پنج مانده توی مهد کودک... همه رفته اند، سرایدار مجبور شده بعد از رفتن مربی ها او را ببرد پیش بچه های خودش. نیمة گمشده ، شب ها خواب ندارد. می افتد به جان زن. مرد اما راحت است، خودش است. نیمه ی دیگری ندارد. زن گیج و خسته تا صبح بین کسی که شده و کسی که بود، دست و پا می زند.

مادربزرگ سنت زده و عقب افتاده ی من کجا می توانست شکوه این پیروزی مدرن را درک کند؟ ما به همه ی حق و حقوقمان رسیده ایم.

زنده باد تساوی!

برگرفته از کتاب " شعار برابری در تابوت صورتی" 

تا این لحظه 70 شهید و زخمی غیر نظامی - همراهی بیش از ?0 زن و 20 کودک و چند کشیش کاتولیک با کشتی های صلح .

برای اطلاعات بیشتر به اینجا و اینجا  و اینجا بروید.