ما راجع به اینکه چه کاری می تونه تو زندگی مهم باشه بازم خیلی با هم حرف زدیم.......

و گفتیم بقیه کارهای دیگه  یه جور زنگ تفریح زندگیه! کارهایی مثل غذا درست کردن ، لباس و ظاهر و .... همه جزء اوقات فراغته تو زندگی و همشون فرعن!

به نظر ما اونی که دائمیه و همیشه تو زندگی پایدار می مونه اینه که ما همیشه تو زندگیمون در حال یادگیری و به یاد آوردن خودمون و همدیگه باشیم! ( چون جوونی ، آشپزی خوب ، ظاهر خوب ،  طرز صحبت کردن و ........ همشون بالاخره ضعیف می شن تو این دنیا  و از بین می رن!! )

این همیشه پایداره و تا ابد نیاز به یادگیری داریم! اگه این باشه وقتی یکیمون از خونه می ره بیرون یا دیر تر میاد خونه ، یا یه سفر ضروری یا کاری پیش میاد و ...  اون یکی به جای اینکه بیکار باشه که بخواد فکر کنه چه کار کنه ( البته مرتب کردن خونه و غذای خوب و ... خوبه ولی اصل نیست! ) اون کاری یا چیزی رو انجام میده که با هم قرار یاد گرفتنشو گذاشتن ! اونی هم که خونه نیست می دونه تا زمانی که خونه نرسه از یه چیزی داره عقب میفته! ( این می شه دلیل و انگیزه ی همیشگیه خونه اومدن نه فقط دیدنه همدیگه! چون دیدن همدیگه درسته که خیلی مهمه اما به مرور زمان به رسم دنیا دچار ضعف و شدت می شه) و وقتی من یا همسرم از هم دور بودیم هر دومون یه کار مشترک در یک زمان مشترک داریم که ما رو علاوه بر  اینکه به یاد هم میندازه!!!  باعث می شه که وقتی به هم میرسیم حرف و کارهای مهمی با هم داشته باشیم و چیزهایی رو که یاد گرفتیم برای همدیگه بگیم و راجع بهشون با هم حرف بزنیم و ..........

اما تو این موضوعات فراوونی که برای یاد گرفتن وجود داره ، با توجه به کوتاهی عمر و کمی فرصتها و زیادیه مشغله های فکری و کاری و... شرط عقل اینه که با اولویت بندی جلو بریم و اول مهم ترین چیزی که برای ما وجود داره و زندگیمونم به اون احتیاج داره رو انتخاب کنیم.....

نمی دونم اینجا شاید هر زوجی یه نظر داشته باشه، اما ما فکر می کنیم قرآن خیلی ارجح تر و ضروری تره..... که البته شامل موضوعات دیگه هم میشه........