تفال که زدم به حافظ این بیت اومد:

غلام همت آن نازنینم // که کار خیر ، بی روی و ریا کرد
خوشش باد آن نسیم صبحگاهی // که درد شب نشینان را دوا کرد

اینم زبان حال خودم که دلم خواست اینجا بنویسم:

مرا عهدی است با جانان که تا جان در بدن دارم //  هواداران کویش را، چو جان خویشتن دارم

اما این بیت های بالا ربطی به بیت پایین نداره!

میان مهربانان کی توان گفت ........................................................ که یار ما چنین گفت و چنان کرد

نمیدونم چرا اینجوری شدم... اگر از حالم بپرسید: خوب نیستم!! ........ محتاج دعام