بسم الله الرحمن الرحیم

چند روزی بود خودم در دسترس نبودم. از اول ماه رمضان هر شب یا مهمان داشتیم یا مهمانی بودیم. فقط یک شب خانه ی خودمان بودیم با همسر که آن هم از صبح زودش  تا ساعت 3 بعد از ظهر بیرون بودیم و انقدر خسته  که حال هیچ  کاری را نداشتیم خصوصا این که می دانستیم برای فردا شب باید خانه را آماده ی مهمان کنیم.

این چند روز اخیر هم که وقتی پیدا شد و حالی که بیایم داخل نت و سری به وبلاگم بزنم؛ اینترنتمان مشکل پیدا کرد و من ماندم و یک لپ تاب البته بدون دسترسی به اینترنت. تلاشی هم کردم اما درست نشد تا اینکه الان کاری داشتم داخل نت فکری به ذهنم رسید با پشتیبانی هم تماس گرفتم و خلاصه با همه ی این حرف ها نت وصل شد. البته اگر الان هم به مشکلی بر نخورم.
به خاطر عدم دسترسی به نت هم نتوانستم دیشب هیئت را برگزار کنم و از همه معذرت می خوام. انشاالله که سلب توفیق نباشه و بتونم ادامه بدم. اما فکری به ذهنم رسید که در موردش نظرات شما را می خواهم. آن هم اینکه : اگر موافق باشید بیایید قراری بگذاریم. اگر من تا غروب سه شنبه هیئت را برگزار نکردم هیئت توسط بانی آن هفته در وبلاگ دیگری برگزار شود. اگر هم این کار عملی نیست می توانیم نفر دومی برای متولی هیئت انتخاب کنیم در صورت تمایل دوستان که بعد از غروب سه شنبه در باره هیئت و نحوه و مکان برگزاری اش تصمیم بگیرد. دارم فکر می کنم اگر من از این دنیا رفتم هم هیئت برگزار شود.

به خاطر مهمان داشتن و افطاری رفتن و افطاری دادن  از قرآن خواندن های روزانه ام عقب مانده ام. از نوشتن پست در مورد چادر جا مانده ام. از نوشتن برکات ماه رمضان و تجربه های شخصی ام عقبم.از رفتن به وبلاگ دوستان و خواندن مطالبشان بسیار عقبم.  از خواندن یک نماز مغرب با حال و با صفای نزدیک افطار و یک نماز عشا در یک اتاق خلوت و آرام و تنها محروم مانده ام. نمی دانم کدام ارجح است. اینکه خدا از ما خواسته در این ماه زیاد افطاری بدهیم یا اینکه گفته زیاد قرآن بخوانیم و تفکر کنیم و...؟

راحت بگویم: در این ماه باید میان جمع بود یا تنهایی با خدای خود خلوت گزید؟

پایین نوشت : از همه ی دوستانم که این چند روز برایم کامنت گذاشتند و ابراز لطف یا ابراز نگرانی کردند متشکرم و ممنون. من هنوز نفس می کشم اما مشکلاتم هم به قدرت سابق با من نفس می کشند. با من و در کنار من... به رسم رفاقت دعایم کنید.