از وقتی یادم می آید در دانشگاه و اداره جات و بیمارستان و پزشک و آموزشگاه و رستوران و ...  یکی از بدترین، کوچکترین،بی متولی ترین،بدجا ترین،دورترین مکان ها "نمازخانه" است.
دانشگاه که بودیم خیلی با شواری فرهنگی در جدل بودیم برای ساخت نمازخانه. برادران نمازخانه نداشتند و خواهران هم نماز خانه ی بسیار کوچکی چسبیده به دستشویی داشتند که همیشه زمان های اذن، پشتش جمعی ایستاده بودند برای اینکه بقیه نمازشان تمام شود تا بروند نماز بخوانند. چرا که نماز خانه فقط گنجایش حدود 10 نفر را داشت.
امروز طبق معمول، هنگام آنتراک بین کلاس ها، در آموزشگاه رفتم به سرعت به سمت نمازخانه تا قبل از همه نمازم را بخوانم و مجبور نباشم توی صف بایستم.
چرا که طبق معمول اکثر مکان های عمومی، نمازخانه ی آموزشگاه زبان ما هم بسیار بسیار کوچک است. جوری که به زور 6 نفر داخل آن جا می شوند.

کاش نماز در این مملکت اسلامی آنقدر ها مهم بود که آنتراک کلاس ها، تایم جلسات، زمان تلفن ها، زمان قرار ها و بازدید ها، ساعت کاری ادارات، و... با نماز تنظیم میشد.
و نمازخانه ها انقدر بدترین مکان و با بدترین شرایط تعبیه نمیشد.
سه حالت دارد تا جایی که به ذهنم می رسد:
1- یا نماز خواندن و مکان و زمان نماز آنقدر مهم نیست که لوازمش هم بی اهمیت میشود.
2- یا کسانی که در این مملکت و سازمان ها و آموزشگاهها و دانشگاهها نماز می خوانند ، تعدادشان آنقدر کم هست که هیچ چیزی با وقت نماز تنظیم نمیشود و نمازخانه ها شرایط اسف باری دارند.
3- یا کسانی که ساختمان های دانشگاه و سازمان و آموزشگاه و بیمارستان و ... را می سازند اهل نماز نیستند یا شاید هم مدیرانشان نماز نمی خوانند یا .... . . که نمازگزاران را به حساب نمی آورند.

یادم نمیرود هیچ وقت که برای خواندن نماز در هنگام اذان، باید بهانه ای برای استاد می آوردیم که بتوانیم قرارش را به تاخیر بیندازیم یا کلاسش را دیرتر حاضر شویم.
جالب بود که استاد "می خواهم ناهار بخورم" را از ما دانشجویان می پذیرفت و درک می کرد، اما "میخواهم نماز بخوانم" را قبول نمی کرد (البته اگر تمسخر نمی کرد) و متوجه نمی شد ما چه می گوییم!!