از همه اين بحث و حديث‌ها که بگذريم، افزايش سهميه‌هاي کنکور هيچ کمکي به روند ازدواج در خانواده هاي ما نخواهد کرد! چرا؟! چون به فرض، براي کسي مثل مامان من اصلاً مهم نيس که دخترش و پسرش يا داماد و عروسش بعد از ازدواج شانس بيشتري براي قبولي در کنکور دارند! مهم اينه که مي‌گن دختر و پسر بايد مدرک بالا داشته باشند و بعد ازدواج کنند (ايضاً در مورد کار: پسر اول بايد کار داشته باشه، بعد بهش زن مي‌دن. نه اينکه بهش زن بدن به اين اميد که شانس کار پيدا کردنش بيشتر بشه.)

پدر و مادري که تحصيلات و شغل دختر و يا پسر براشون مهم باشه، موقع ازدواج فرزندشون که مي‌رسه به اين اميد که بعد از ازدواج شانس قبولي و کار پيدا کردن زياد مي‌شه نمي‌آن دخترشون رو بدن به يک ديپلمه بيکار يا براي پسرشون يک دختر ديپلمه بيکار بگيرن! بازم مي‌رن يک دکتراي داراي شغل رو انتخاب مي کنند. اصلاً براي پدر و مادرهاي ما -که نقش تعيين کننده اي در شروع زندگي مشترک جوان ها دارند- ادامه تحصيل بعد از ازدواج چندان کار مورد پسندي نيست! :دي

بهتره به جاي همه اين دست کاري ها در نظام آموزشي و غيره و ذلک، ديدگاه پدر و مادرهامون رو تغيير بديم -و البته ديدگاه خودمون رو راجع به اينکه لزومي نداره همه وارد دانشگاه بشن يا تا مقاطع بالا درس بخونند!-